Яхобмони, яхоб, як навъи обёриро гуянд; обест, ки зимистон ба замини кишт ва боғу токзор монанд. Дар натиҷаи яхобмони шӯрии хок кам шуда, замин хубтар нам мекашад, микроорганизм ва ҳашароти зараррасон нобуд мегарданду замин истироҳат мекунад.
Дар Муассисаи давлатии ”Маҷмааи фарҳангию таърихии ”Қалъаи Хуҷанд”, дар Боғи истироҳатии ба номи Камоли Хуҷандӣ бо сардшавии фасли зимистон, бахусус шабонарӯзӣ дар боғи истироҳатӣ имконият пайдо шуд, ки яхобмонӣ байни палҳои гулу гулбуттаҳо яхобмонӣ аз қадимулайём дар амал ба худ як хусусияти хосе дошт,ки онро боғбонон ба кор мебурданд. Барои яхобмонӣ ҷӯякҳои морпечи сарбаста мекашанд, то ки об ях кунад. Заминҳоро барои нашъу нумуъ додани гулу гулбуттаҳо соле ду маротиба моҳҳои декабр ва феврал яхоб мемонанд.
Умедворем, ки чунин усули коркарди яхобмони барои заминҳои корам хело муфид ва мақсаднок буда дар фасли оғози баҳор гулу гулбуттаҳо боз бо табиати нотакрори худ, боғи фароғатию истироҳатиро зеб хоҳад дод.
Ҳоҷӣ Набӣ Вализод – Маркази иттилоот