Оташдон, ошдон, чакдон, танӯр, ҷоест, ки дар он оташ афрӯзанд. Оташдонро дар баъзе минтақаҳои гуногуни Тоҷикистон конун, кӯра, манқал, дегдон низ мегӯянд. Оташдонро дар ибтидо барои хӯрокпазӣ, нонпазӣ, гарм кардани хона ва ғайра истифода мебурданд.[1]
Хона-музейи Камоли Хуҷандии МД МФТ “Қалъаи Хуҷанд яке аз намунае мебошад, ки тибқи санъати меъмории асри миёнагии тоҷикон бунёд гашта, дар он намунаи санъати хонасозӣ-оиладорӣ ва анъанаҳои миллӣ таҷассум ёфтааст. Дар меҳмонхона, ҳамаи қисмати даруни ҳавлӣ ва ошхонаи он низ чунин намуди оташдонҳо дида мешаванд, ки аз ду қисмат: мӯрӣ ва оташдон иборатанд. Онҳо аз хишт сохта шуда, девораи он бо гили оташбардор андова карда шудааст.
Дар зери мӯрӣ се намуд оташдон қарор дорад: оташдони бузург барои деги таомпазӣ, миёна барои гарм кардани об ва ҳаҷми хурд барои чойҷӯш.
Ҳар нафаре, ки ба Хона-музейи Камолӣ Хуҷандӣ ворид мешавад метавонад доир ба хусусиятҳои фарҳанги миллати тоҷик ва аз давраҳои асримиёнагӣ бевосита ошно гардад.
Тошматова Т.
Роҳбалади МД МФТ “Қалъаи Хуҷанд”
[1] Донишномаи фарҳанги мардуми тоҷик. Ҷилди 2, Душанбе – 2017, саҳ. 140